Contos mínimos (6)

(A foto, tomada da páxina www.kurier.at, reproduce un anaco dunha molécula de ADN)

O conto mínimo que presento hoxe non é estritamente inédito, pois publiqueino na Rede nalgunha ocasión e tamén llelo pasei a varias persoas que mo pediron para publicalo nalgunha revista. Con todo, case sempre eran versióons distintas, mesmo con título diferente. A que reproduzo aquí é máis primitiva, corresponde á mesma época en que naceron os outros contos da serie.

OS ESTRAÑOS MECANISMOS DA MEMORIA

Sempre oíra dicir que, nos breves instantes que precederían á súa morte, toda a súa vida pasaría de xeito acelerado diante dos seus ollos, permitíndolle revivir por derradeira vez as experiencias –amargas unhas, felices outras, rutineiras as máis– que a súa memoria, sempre sabia, fora sepultando co paso dos anos de xeito semellante aos estratos xeolóxicos. Un fenómeno así, razoara máis dunha vez, tiña que obedecer a algunha rara orde programada en certos fragmentos da curva helicoidal do noso ADN, algo así como unha consoladora versión biolóxica, e quen sabe se divina, da máquina que Adolfo Bioy Casares imaxinara en La invención de Morel.

   Mais algunha peza debeu de fallar na súa máquina, algún aminoácido debeu de alterar a secuencia que poñería en marcha o complicado mecanismo, porque, nos últimos segundos da súa vida, a memoria quedoulle ancorada con firmeza na imaxe luminosa de Pilar, a  rapaza de ollos de mel e trenzas louras que tanto amara nos seus anos adolescentes.

Contos mínimos (5)

UN CONFLITO TEOLÓXICO

Contemplei o corpo que durmía ao meu carón, tan fermoso e perfecto que nin as mellores metáforas de Valente ou de Neruda alcanzarían a describilo. Ollei logo a través da fiestra entreaberta: xa anoitecera, achegábase o momento de regresar á miña casa.

As horas que viña de compartir con Ana, aínda máis intensas e apaixonadas que outras tardes, anegáranme de felicidade. Mentres buscaba inutilmente as palabras que me permitisen describir aquel tempo de éxtase compartido, lembrei as prédicas dos meus anos infantís, cando no catecismo nos reiteraban que o ceo era a felicidade eterna: o goce máximo ao longo dun tempo infinito. Mais o ceo era estar a carón de Ana, esa era unha certeza que sostiña a miña vida. Por que, entón, me dixeran que era eterno e persistiran nun engano así durante tantos anos?

 

Contos mínimos (4)

           A VIXENCIA DOS PRESOCRÁTICOS

Ninguén se baña dúas veces no mesmo río, deixou escrito Heráclito de Efeso nun dos seus célebres fragmentos, hai xa máis de dous mil anos. «Calquera sabe que circunstancias levaron ao filósofo a escribir tal aforismo, pero poucas veces lin palabras tan xuizosas. Neste río eu non me volvo meter máis, nin nesta nin en reencarnacións futuras», pensaba eu, mentres coa toalla trataba inutilmente de eliminar a parda película de graxa que recubría por completo a miña pel. «Ás veces», reflexionei con melancolía, «é desmesurado o prezo que nos obrigan a pagar polo progreso».

Fronte a min, alleas ás miñas preocupacións filosóficas, as turbias augas do Lagares seguían teimudas o seu camiño cara ao mar.

Contos mínimos (3)

 (A fotografía deste post está tomada da web Poesía de Mujeres (http://www.poesiademujeres.com/)

Aínda que formalmente está inédito, este relato xa o coñece moita xente, porque llelo cedín  a diversos institutos do país para que o publicasen na súa revista. E tamén porque llelo teño mandado a profesoras e profesores que se interesaron por el. De calquera xeito, sempre ha ser bo volvelo ler, nesta última revisión que lle veño de facer.

E si, despois da súa lectura comprenderase ben que este texto vaia dedicado a todo o profesorado.

UN CASO DE LICANTROPÍA

 

Conforme pasaban os minutos, a insolencia daquela alumna ía en aumento. Xa non se trataba só do seu ostentoso desprezo polas explicacións que o profesor, con paciencia infinita, tentaba enfiar naquel ambiente hostil. O peor era que, ademais, a moza dedicábase a atraer a atención do resto da clase con procedementos cada vez máis imaxinativos. Ao contrario que a do profesor, a actuación da moza acadaba, por que non recoñecelo, un éxito de público cada vez máis clamoroso.

Atentos como estaban ás impertinencias da súa compañeira, os alumnos non se decataron das transformacións mínimas que anunciaban o desastre: o medre desmesurado das uñas, as grosas sedas que apareceron polas partes visibles da pel, o sangue coloreando o branco dos ollos, os cairos afiados que asomaban por entre uns labios anormalmente inchados, a mudanza na forma e no tamaño das orellas, a desfeita nas costuras da chaqueta e do pantalón…

Cando foron conscientes do que ocorría, era xa demasiado tarde. Algúns aínda tiveron un tempo fugaz para pensar en balas de prata e en cruces invertidas, e na ausencia da lúa chea, máis evidente no ceo azul daquela mañá de primavera, e noutras inútiles fantasías literarias e cinematográficas, tan afastadas do rutineiro ámbito docente e do mobiliario escolar que os rodeaba.

Así de terribles e inagardados son algúns fenómenos de licantropía.

 

Contos mínimos (2)

(A imaxe que encabeza a entrada tomeina desta web:
http://visionahuesca.es/index.php/acciones/encuentro-uimp/)

O relato mínimo de hoxe escribino hai xa ben anos. Daquela, non sabía que acabaría por se converter na semente dunha das novelas que prefiro: Corredores de sombra. Antes, esta mesma semente aínda fixera agromar un breve relato, tamén co título “Meditación ante o álbum…”, que acabou formando parte de meu libro O único que queda é o amor. Era unha semente teimuda, dou fe: non me deixou en paz ata que escribín a novela!

MEDITACIÓN ANTE O ÁLBUM DE FOTOS FAMILIAR

Levabamos anos falando de remodelar a ala dereita do pazo, mais nunca nos dabamos decidido. Este outono comezamos as obras, logo de vencer múltiples resistencias familiares. De acordo cos novos planos, procedeuse ao derrube das vellas paredes interiores. Entre os tabiques de dous cuartos pequenos, nun oco habilmente disimulado, apareceu un esqueleto enteiro nun magnífico estado de conservación.

Levaba alí máis de cincuenta anos, segundo acreditaron os informes do forense. Os informes explicaban tamén a causa da súa morte, cunha meticulosidade innecesaria: o cranio furado e a bala que apareceu na base da caveira eran testemuñas luminosas para calquera de nós.

Desde aquel día contemplo o álbum coas vellas fotos familiares e trato de distinguir, entre tantos rostros que me observan hieráticos, cal é o que esconde nos ollos a mirada do asasino.