Contos mínimos (6)

(A foto, tomada da páxina www.kurier.at, reproduce un anaco dunha molécula de ADN)

O conto mínimo que presento hoxe non é estritamente inédito, pois publiqueino na Rede nalgunha ocasión e tamén llelo pasei a varias persoas que mo pediron para publicalo nalgunha revista. Con todo, case sempre eran versióons distintas, mesmo con título diferente. A que reproduzo aquí é máis primitiva, corresponde á mesma época en que naceron os outros contos da serie.

OS ESTRAÑOS MECANISMOS DA MEMORIA

Sempre oíra dicir que, nos breves instantes que precederían á súa morte, toda a súa vida pasaría de xeito acelerado diante dos seus ollos, permitíndolle revivir por derradeira vez as experiencias –amargas unhas, felices outras, rutineiras as máis– que a súa memoria, sempre sabia, fora sepultando co paso dos anos de xeito semellante aos estratos xeolóxicos. Un fenómeno así, razoara máis dunha vez, tiña que obedecer a algunha rara orde programada en certos fragmentos da curva helicoidal do noso ADN, algo así como unha consoladora versión biolóxica, e quen sabe se divina, da máquina que Adolfo Bioy Casares imaxinara en La invención de Morel.

   Mais algunha peza debeu de fallar na súa máquina, algún aminoácido debeu de alterar a secuencia que poñería en marcha o complicado mecanismo, porque, nos últimos segundos da súa vida, a memoria quedoulle ancorada con firmeza na imaxe luminosa de Pilar, a  rapaza de ollos de mel e trenzas louras que tanto amara nos seus anos adolescentes.