Contos mínimos (e 8)

(Vista da ría de Viveiro desde o monte de San Roque.
A foto procede da web www.boutiquehotelspain.com/)

CONSIDERACIÓNS SOBRE A RESURRECCIÓN DA CARNE

Cando soubo que o seu mellor amigo fora incinerado, en cumprimento do desexo que manifestara antes de abandonar este mundo, non puido evitar que unha man invisible premese durante horas o seu corazón.

Levaba anos con aquela preocupación gardada no máis fondo. Ao primeiro confesáralla a algúns amigos, que a recibiran coma se dun chiste se tratase. Daquela decidira non falalo con ninguén máis, aínda que non acababa de entender como todos podían estar tan cegos. Comprendía que os ateos e os agnósticos non se preocupasen, mais deixábao desconcertado a indiferenza dos católicos. Claro que agora non se ensinaba o catecismo coma antes, e a xente tampouco non lía a Biblia, quizais iso explicaba tal descoñecemento.

Porque viña ben claro no Apocalipse, o derradeiro libro do Novo Testamento: chegará a fin do mundo, e todos os mortos resucitarán. Deus baixará dos ceos, reunirá a humanidade enteira no Val de Xosafat e será alí onde separe os xustos dos pecadores. Se era así, e non había razóns para dubidar da palabra revelada, como se amañarían todos os que ao morrer foran incinerados?

Xa non debía ser doado resucitar se te inhumaban en tumba ou panteón. Os milleiros de átomos que noutrora formaran ósos e músculos tiñan que encontrarse para lle dar forma ao corpo orixinal. Era difícil, mais, ao estaren no mesmo lugar, a reunión sempre sería máis doada.

En cambio, que pasaba coa incineración? A meirande parte do corpo perdíase no aire en forma de vapor. Si, quedaba a urna coas cinzas, mais estas case sempre acababan estradas para que a auga e o vento as espallase. En casos así, razoaba, a futura resurrección convertíase nunha empresa que semellaba imposible ata para o mesmo Deus.

Absorto nestes pensamentos, non reparou no semáforo vermello nin no camión que se lle botou enriba cando comezaba a cruzar a rúa. Dous días despois incinerárono. Coa mellor das intencións, a viúva creu cumprir así un dos desexos máis sentidos do seu home. Semanas máis tarde, cando xa cantara o cuco e as flores ventureiras alegraban os campos, a muller subiu coa urna ata o cume do monte de San Roque. E alí, desde o miradoiro que permitía contemplar a infinda beleza da ría de Viveiro, espallou as cinzas por aquela paisaxe que o seu home tanto amara en vida.