Fascinación por Julianne Moore
Neste post recollo unha das seis «Tomas Extra» que aparecen ao final da miña novela Fantasmas de luz, a dedicada a Julianne Moore, a actriz que fascina a Damián, o operador de cabina do Cine Soñadores. As dúas películas ás que se fai referencia no texto son Vania na Rúa 42 (Vanya on 42nd Street, Louis Malle, 1994) e Lonxe do ceo (Far from Heaven, Todd Haynes, 2002). O fotograma que abre o post é desta última película.
A ilustración é de Miguelanxo Prado, coma todas as outras do libro.
FASCINACIÓN POR JULIANNE MOORE
No gran taboleiro de xadrez en que acabou convertida a parede da cabina, hai dous cadros que ocupan un lugar de privilexio. En ambos aparece, nun plano medio que permite distinguir todos os detalles do seu rostro, unha muller de pelo roxo e ollos verde azulados. Nun deles está sentada nun banco de madeira, vestida cunha camisa branca e unha chaqueta de punto, roupa informal como de andar pola casa. Ten ao seu carón unha rapaza de vestido floreado, que a fita con ansiedade. Damián lembra ben a escena, sabe de memoria os diálogos daquela película máxica, Vania na rúa 42, a narración dun ensaio que unha compañía de teatro fai do Tío Vania, o drama de Chékhov. Naquela secuencia, a filla do que agora é o seu marido pregúntalle se é feliz, casada cun home tan maior. E ela, coa risa máis triste que Damián escoitou nunca, cos ollos abalando entre a resignación e a tenrura, responde que non, que da vida agardaba cousas ben mellores.
No outro cadro, a mesma actriz aparece cun elegante traxe violeta e un abrigo dun azul agrisado. Tanto o peiteado como a roupa que viste indícanos que é unha muller de clase acomodada. Ao seu carón, hai un home negro con chaqueta de grandes cadrados verdes e castaños. É outono, amarelan as follas das árbores, e os dous manteñen unha conversa que se adiviña cálida. Non se tocan, xaora, pois a película transcorre nos EE. UU. dos anos cincuenta, cando as normas sociais non permitían cousa tal entre un negro e unha muller branca. A ollada da actriz abraza o home co cariño máis intenso, mentres bebe ansiosa cada unha das palabras. Cantos sentimentos pode transmitir un rostro!
A muller dos dous cadros é actriz, chámase Julianne Moore e naceu cando Damián tiña seis anos. Aínda que no cine iso importa pouco, porque rodou Vania na Rúa 42 aos 34 anos e Lonxe do ceo aos 43. Esas son as idades coas que permanecerá sempre, sen que o tempo deixe pegadas no seu rostro.
Para Damián, é a actriz máis sublime de todas cantas el lles deu vida co proxector. Sabe que non é especialmente bela, sobra quen lle gañe de guiármonos polos estándares sociais de beleza. E, non obstante, esa muller fascínao cada vez que a súa ollada intensísima aparece na pantalla. Onde residirá o engado? No pelo roxo, na expresión que tan ben recolle os matices da vida, no feitizo da mirada… Calquera o sabe! Se cadra, na imposibilidade de entrarmos no seu misterio reside o atractivo desta muller.
Damián conserva nun cartafol as fotos que foi acumulando dela. E nunha caixa, retallos de celuloide das películas en que traballou. Sabe que algunhas son mediocres, traballos alimenticios que un actor se ve na obriga de facer, mais non lle importa. Se algo as fai valiosas para el é o agasallo da súa presenza.
Cando tivo que abandonar o Cine Soñadores, os únicos cadros que rescatou da parede foron os dous de Julianne Moore. Agora están na balda superior da súa biblioteca, nun cartafol que visita de cando en vez. E que seguirá a visitar mentres viva porque, malia o paso dos anos, aquela muller ha permanecer tan viva e tan próxima como no momento fugaz en que a cámara inmortalizou o seu rostro.
