Facer cincuenta
(A fotografía é da autoría de Inmaculada Reino, nalgún momento dos primeiros anos oitenta)
Cincuenta posts
Resulta que esta é a entrada número cincuenta do blog, e o primeiro sorprendido son eu. Publiquei o post inicial o pasado 7 de outubro. Tituleino «Intencións», pois nel contaba os propósitos que me animaban a iniciar un blog, tan a destempo. Recupero aquí algunhas liñas do que puxen daquela:
Nel escribirei sobre o único que me apetece contar: os libros que lin, os cómics cos que tanto gocei, as películas que me fascinaron ou as cancións da miña memoria sentimental. En resumo: as historias que me axudaron a vivir.
O que quero contar son os momentos da miña vida en que cheguei a ese libro, a esa película, a ese tebeo… e as lembranzas que conservo deles. E facelo con subxectividade e sinxeleza. Deixándome levar polas reviravoltas da memoria, sen outra orde cronolóxica que a ditada polo azar. Un lector, sen máis.
E si, creo que polo de agora andei por ese camiño. Mais había unha cousa coa que non contaba e que, co paso dos meses, acabou converténdose na principal: a exuberancia da Rede, a cantidade de contidos e enlaces que podía enriquecer a miña achega.
Nos primeiros posts, escribía o texto e logo buscaba algúns enlaces co que adobalo. Agora fago ao revés: unha vez decidido sobre que vou falar, comezo unha pescuda pola Rede que é, con diferenza, a parte máis gratificante e atractiva.
Ao final, escribir o texto é case un pretexto para poder colocar unha parte dos moitos enlaces que fun seleccionando. Non sei se alguén os lerá ou non; pero eu linos, e aprendín deles, e quedan aí por se algún día preciso botarlles man.
E haberá que celebralo…
…e tamén agradecerlles as visitas ás persoas que entran no blog e pasan o traballo de ler o que escribo. Algunhas, ademais, adoitan deixar comentarios que enriquecen o conxunto. Obrigadísimo!
Como dalgún xeito hai que celebrar esta chegada ao cincuenta, poño aquí dous agasallos. Un deles, o que me fixeron Martin Pawley e Eloy Domínguez Serén con motivo dunha homenaxe que moito agradecín, organizada por persoas amigas. Trátase dunha montaxe feita con fragmentos dalgunhas das películas que foron importantes para min. Eles titulárono «O cinema de Agustín». Se cadra, algunhas persoas das que visitan o blog aínda non o coñecen:
O outro agasallo é un breve conto que escribín hai tempo e que, creo, só apareceu publicado nalgunha revista escolar. Titúlase «Un caso de licantropía». Velaquí:
UN CASO DE LICANTROPÍA
Conforme pasaban os minutos, a insolencia daquela alumna ía en aumento. Xa non se trataba só do seu ostentoso desprezo polas explicacións que o profesor, con paciencia infinita, tentaba enfiar naquel ambiente hostil. O peor era que, ademais, a moza dedicábase a atraer a atención do resto da clase con procedementos cada vez máis imaxinativos. Ao contrario que a do profesor, a actuación da moza acadaba, por que non recoñecelo, un éxito de público cada vez maior.
Atentos como estaban ás impertinencias da súa compañeira, os alumnos non se decataron das transformacións mínimas que anunciaban o desastre: o medre desmesurado das uñas, as grosas sedas que apareceron polas partes visibles da pel, o sangue coloreando o branco dos ollos, os cairos afiados que asomaban por entre uns labios anormalmente inchados, a mudanza na forma e no tamaño das orellas, a desfeita nas costuras da chaqueta e do pantalón…
Cando foron conscientes do que ocorría, era xa demasiado tarde. Algúns aínda tiveron un tempo fugaz para pensar en balas de prata e en cruces invertidas, e na ausencia da lúa chea, máis evidente no ceo azul daquela mañá de primavera, e noutras inútiles fantasías literarias e cinematográficas, tan afastadas do rutineiro ámbito docente e do mobiliario escolar que os rodeaba.
Así de terribles e inagardados son algúns fenómenos de licantropía.
